Stopzin
Mijn vriend heeft een nieuw stopwoord. Of misschien moet ik zeggen een nieuwe ‘stopzin’. Het is namelijk een stopzin in de letterlijke zin van het woord. Het is een zin die elk gesprek, elke discussie en elke overweging in één klap stopzet, namelijk: ‘Het is wat het is’. Hij gebuikt dit te pas en te onpas tijdens onze gesprekken en ik heb hem dan ook gevraagd dit niet meer te doen, want hij slaat elke discussie dood, neemt in één keer alle argumenten weg en laat niks meer te evalueren over.
Toen ik bijvoorbeeld zei dat het toch jammer was dat het, na drie weken zon, net moest gaan regenen tijdens onze bbq, reageerde hij met: ‘Ach ja, het is wat het is.’ Weg klaagzang, weg baalmoment. We kunnen er toch niks aan doen, dus laten we het maar accepteren.
Bij onze, tijdens Corona geïntroduceerde, vrijdagmiddagborrel hadden we een discussie over of we het er nou wél of niet mee eens waren dat er niet gedemonstreerd mocht worden op het Malieveld tegen de Coronamaatregelen. Midden in de discussie gooide hij hem er weer in: ‘Sja, het is wat het is’. Baf! Weg discussie, weg eigen mening, weg gesprek. Alsof we in een soort berusting zijn gekomen waardoor we de energie niet meer hebben om ergens een mening over te vormen. De laten-we-het-leven-maar-nemen-zoals-het-komt-en-ons-verder-nergens-druk-om-maken – mentaliteit.
Mijn vriend mag dit argument van mij dus niet meer gebruiken bij onze discussies. Zo dacht ik verlost te zijn van deze staat van impasse, totdat ik vorige week op twee afzonderlijke gelegenheden, twee verschillende mensen het gesprek ook weer in één keer plat hoorde slaan met hun ‘Het is wat het is’-mening.
Is dit dan wat deze periode van lockdown, deze periode van zelfbezinning, ons gebracht heeft? Dat we de opeenvolging van factoren in het leven maar gelaten accepteren?
Als dit de weg is die we inslaan, dan heb ik hier maar één antwoord op: ‘Het is heláás wat het is’.
Foto van Pixabay
