Bullshit banen en vakidioten

Werknemers kwamen aan het woord die zelf in een bullshit baan of – omgeving hadden gewerkt en vertelden over documenten die in de kast verdwenen, aangenomen worden voor projecten die niet bestonden en afdelingen die veel te groot waren voor wat ze moesten opleveren, alleen maar om te kunnen patsen met de grootte van de afdeling. Vele verhalen waren voor mij erg herkenbaar en zo ook voor de mensen waarmee ik het hier naderhand over had. Een vriendin van mij, die voor een grote multinational werkt, zei in eerste instantie dat dat bij haar bedrijf niet voorkwam. Totdat ze er wat dieper over na ging denken en tot de conclusie kwam dat ook zij wel eens opdrachten had gekregen waar ze haar wenkbrauwen bij optrok over het nut ervan. Ik weet dat het niet voor iedereen geldt, maar dit soort uitzendingen zijn weer een bevestiging van waar het voornamelijk om draait: geld en macht. Ik doel hier niet alleen op het bedrijfsleven, maar de overheid kan er ook wat van, zo bleek uit de documentaire. Ook ken ik het verhaal over een stichting die een subsidieaanvraag had gedaan van net onder een ton. De subsidie werd (ongevraagd) geïndexeerd naar net erboven. Als je boven een ton zit heb je een accountantsverklaring nodig, wat je een kleine vierduizend euro kost. En toen de stichting die had uitgegeven, zat ze met een netto-subsidie die lager was, dan ze in eerste instantie had aangevraagd. Wie wordt hier nou rijker van, vraag je jezelf dan af. De gemeente niet, want die geeft meer subsidie. De stichting ook niet, want die houdt onder de streep minder subsidie over. Alleen de accountant wordt hier rijker van, maar de gemeente heeft zichzelf weer even beziggehouden. Nog een paar van dit soort zaken en er moet iemand extra voor worden aangenomen. Daar gaat ons belastinggeld.

Nee, doe mij de vakidioten maar. De mensen die vol liefde en toewijding hun werk doen, ondanks het feit dat ze daar niet zo heel veel mee verdienen. Zo heb je bijvoorbeeld mijn kapster, die over het bijpunten van mijn haar drie kwartier doet. Niet omdat ze zo langzaam knipt, maar omdat ze mijn coupe haartje voor haartje napluist op gespleten punten en daarna net zo lang met mijn haar speelt, totdat zij vindt dat het goed zit. Van de zevenendertig euro die ik afreken voor vijfenveertig minuten, zal zij niet super rijk worden. Zeker niet nadat ze alle vaste lasten eraf heeft getrokken. En dan heb je de dame die mijn okselhaar lasert. Zij bestudeert de haartjes zo aandachtig alsof ze elk haartje in zich op wil nemen, om te onthouden of hij er de volgende behandeling nog zit. En dan had je de skileraar van mijn dochter. Hij lachte de hele dag en zelfs als wij hem na de skiles nog tegenkwamen en hij allang met een ander klasje op pad was, vroeg hij nog hoe het ging. Mijn dochter was verzot op hem (en ik ook…). En dan heb je nog de zwemleraren. Eén zwemleraar gaf al achtentwintig jaar les. Achtentwintig jaar! Nog steeds was hij enthousiast, vrolijk en, heel belangrijk, geduldig. Ik zou het hem niet nadoen. Had ik al verteld over mijn osteopaat die twaalf uur per dag werkt en zegt als ik vooruitgang boek dat hij daar heel blij van wordt? Meestal is mijn afspraak de laatste van zijn werkdag, maar nooit merk ik ooit een greintje vermoeidheid of irritatie.

Ik heb respect voor deze mensen. Het is duidelijk dat zij niet gedreven worden door macht en geld, maar door passie en dat heeft zijn weerslag op hun omgeving. Altijd als ik ze heb ontmoet voel ik me goed. En dat vind ik mooi. Daarom zeg ik: Hulde aan de vakidioten!

Foto van Pixabay