Opa gaat dood
Als ik mijn kinderen vertel dat opa morgen vanuit het ziekenhuis naar huis mag, helaas niet omdat hij beter is, maar omdat hij niet meer beter kan worden, en dat hij thuis tussen nu en een paar weken dood zal gaan, beginnen zowel mijn zoontje als dochter heel hard te huilen. Na een halve minuut stopt mijn dochter met huilen en vraagt wanneer Sinterklaas naar Nederland komt.
Mijn zoon blijft hard doorhuilen waarop mijn dochter na een tijdje geërgerd vraagt of hij wil stoppen, want het doet pijn aan haar oren en het kan nog wel een paar weken duren voordat hij dood gaat en dat is echt heel lang hoor!
Mijn zoon is vooral verdrietig omdat ze straks helemaal geen opa’s meer hebben, hun andere opa is twee jaar geleden overleden, en vraagt zich hardop af of ze dan een nieuwe opa kunnen krijgen. Mijn dochter constateert dat straks beide oma’s alleen zijn en stelt voor dat ze dan bij ons komen wonen. Titi, oma’s kat, kan dan alleen niet mee, want Luna, onze kat, houdt niet van andere katten.
Twee dagen later rijden we naar opa om afscheid van hem te nemen. Ik vraag in de auto of ze nog wat willen zeggen tegen opa. Mijn zoon wil ‘Lieve opa’ zeggen, wat hij later nog uitbreidt naar ‘Lieve opa, ik hou van jou’. Mijn dochter wil de vraag stellen die je als volwassene nooit durft te stellen en waar je als zesjarige kennelijk al wel over nadenkt: ‘Heeft u een mooi leven gehad?’. Gelukkig is opa nog genoeg bij kennis om de lieve woorden van mijn zoon te kunnen waarderen en de vraag van mijn dochter te kunnen beantwoorden met: ‘Ik heb een rijk leven gehad’. Waarna mijn dochter de kamer uit rent om de tekening af te maken waar ze mee bezig was.
Vier dagen later overlijdt opa. De uitvaart is op een zaterdag. Mijn dochter vindt het aan de ene kant een heel verdrietige dag en aan de andere kant een heel leuke dag. Het verdrietige is dat opa dood is en het leuke is dat vandaag eindelijk Sinterklaas komt.
Foto van Annie Spratt
